Bugünlerde
Nereye baksam
“Bir ağaç”
Görüyorum

İçime bakıyorum
Dalların ve köklerin
Zihnim ve damarlarım benim

Anlamak da
Hissetmek de
Bağ kurmak
Özünle
Dalların bedenim
Köklerin ruhum gibi

Bir gövdeden çıkan
Onlarca kıvrım
Tek bir insan
Koca bir insanlık gibi
Ayrışarak bir olan
Bir olarak ayrışan
İnsanlar

Dalları çırılçıplak
Sere serpe ağaçlar
Konuşuyor benimle
Sevgililerin bile
Bilmediği bir dille

Baktıkça büyüleniyorum
Öyle davetkar ki
Öte diyardan gelen
Heyecana kapılıyorum

Kışın soyunan ağaçlar
Yaz kış giyinen ağaçlar
Her birini
Tek tek seviyorum

Her kıvrımında
Köklerine dek inme arzusu
Hissediyorum
Ben de o gövdeyle beraber
En derine inmek istiyorum

Birkaç gün önceydi
Yine bakarken onlara yolda
“Ağaçlar, karadaki denizlerdir”
dedim
Şimdiye dek söylediğim
En iddialı
Lafı ettim

Ben hep severdim ya
Şimdi sanki
Özüne indim
Özünü sevdim

Söylesene
Ne getirdin bana
Bir şeyler fısıldıyorsun
Duyuyorum
Birleşiyorlar
Bir oluyorlar
BİR oluyorum
Sen oluyorum

Canımı tuttun
Bir yaz vaktiydi
Çok kırıldığım
Çok büyüdüğüm bir yaz

Şimdi sanki
Bir can daha
Verir gibisin
Çok merhametli
Ve yücesin

Dallarınla yarışamasa da
Yüreğim dolu hislerinle
Sığdıramaz içine
Ne vakit görse
Erir telleri
İçinde

Belki dalından düşen bir yaprak
Çizer kalbimi
Öyle tatlı ki sancısı
Ah etmez
Sarar bir tebessümle

AĞAÇ
Bugünlerde
Ne vakit seni görsem
Tuhaf bir biçimde
Kendime geliyorum
Kendime dönüyorum
Kendimden geçiyorum

Sanki dallarına bakarken
– Çırılçıplak ve güçlü –
YAŞAMI
Tam özünden
Seyre çıkıyorum