Felsefe & Rilke

Öğretici değil de düşündürücü yazılar yazmayı sevdim ben. “Biliyorum” diyen değil, içinize şüphe salan yazılar: “Ya öyleyse, acaba böyle de olabilir mi?” diyen…

Bir yanım baktığı her yerde sevginin yüceliğine bir referans ararken, bir yanım “Ayakların yere bassın azıcık Esra Hanım!” diye telaşlandı. Rasyonel tarafım içimdeki duygusalla fena halde çatıştı. Üstelik yalnız olmadığının da farkındaydı.

Yaş ilerledikçe daha büyük mevzu “insanı anlamak”… Önce kendi kendine tuhaf geliyor kişi. Sonra koca bir düzen… Ya da tam tersi, fark etmez ki. Felsefe de bunu için yapılan eylem değil mi? O yüzden tercih etmedik mi bilmeyi değil de “düşünmeyi”?

Şu sıra öyle çok etkinliğe katıldım ki felsefeyle ilgili, birini anlatamadan öteki bitiyor. Arayı açmadan artık bahsetmem gerekiyor:

Ekim başında Bilkent Felsefe Şenliği’ni ziyaret etmiştim, önceki yazıda bahsettim. Yapay zekadan tıbba, felsefenin eskide ve yenide varoluşu irdelendi. Gelecekte bugünden daha da çok kendinden söz ettireceği..

Dergiler, kitap standları… İstanbul’dan kalkıp Ankara’ya gitmeme değdi!

Pek çok kıymetli konukla beraber, farklı platformlarda ürettiği içeriklerle gençlere ve her yaştan kişiye felsefeyi yeniden sevdiren bir isim de davetliydi: Pelin Dilara Çolak.

Çolak, şiirle anlattı felsefeyi. Onu teorik bir bilgi olarak değil, bir faaliyet olarak gördüğünden bahsetti Aristoteles’in phronesis*i ile.

Rilke’nin halkalar imgesini Hegel’in aufhebung*una bağladı.

Bana da o şiiri, sizinle paylaşmak kaldı:

🌀Hayatımı Genişleyen

Hayatımı Genişleyen halkalar içre yaşarım ben,

nesneler üzre açılan birim birim.

Sonuncuyu, belki, başarmak gelmez elimden;

fakat denemek isterim.

dönerim çevresinde Tanrı’nın,

o eski kulenin gece gündüz dönerim binlerce senedir;

doğan mıyım ben, fırtına mı, bilmem henüz,

yoksa bir büyük şarkı mıyım nedir…