üç lamba üç benmişim Necati x, y, z biri sen olmayan gece yürüyüşleri baki kulağımda evrensel senfoni zihnimdeki soruların zehrini damıtıyor ayağımdaki adımlar seri

arıya bal yapmayı ben öğretemem sana sevmeyi hatırlıyorum bazen duyabildiğin anları beni acıydı eskiden hatıra düşündüm tarttım biçtim o tadı anıya ben vermiştim

her şey anlamsız olduğunda -ki saf hali- yazmak istiyorum Necati beni duymayan varlığına fısıldamak ama sen işitmezsin Necati civayı kalbi tanımazsın

bu bir meydan okuma tüm tabiata ve varoluşa bile bile ölmek öldürmek ve gömülmek hiç tanımadığın bir sonsuza

belki de isyan reddetme gücüne sahip olduğun anda kabul edebilmek hepsini reddin içindeki kabul kabulün içindeki red mi çok sevdim mesela sen izin vermiyorken dahi

bir kanadımı kırdılar ötekini ben kopardım tutsak kalsın kendime özgürlük bilmesin varlığım

Kepenkleri kapanmış zihnimin bir bir açmaya çalıştığım tozlanmış eskimiş kararmış düşünlerim koşup oynayacakken fikirler tutsak kalmış

içi boşalarak sürer büyük dalgalar köpürürken su oyulur mavinin içi içimi oyarak gelir hayat ola ki bi arzum var satar fiyakasını ruhun içi

dalgaların bilediği kayayım ben öylece sabit güçlü ama yaslı suya