Bir Kadın Şair

Yaratır insan Yıkar kendini Yaratır yıkar Yaratır yıkar Y ı k a 'r kendini Yıkmak istiyorum Bildiğim her beni Yıkmak Her erki

Boşluklar aklımda Zamansız sırasız yerleştirilmiş kitaplar gibiyim Biliyorum kitaplar birer tuğla Varlığı da yokluğu da zarar akla İnandığın tek şey o kitaplarsa Ne yarattın bu dünyada

Merak etmekten yoruldum Merak ettirmeden sevdir kendini Sen tanımazsın ki beni Ben susarım Tanımazsın Küserim Kırılırım söylemem, tanımazsın Çocuğum ben halen

Kendimle yıkasam ömrümü Yaşamı sevebilir miydim Hiçlikle yıkasam varlığı Kendimin olabilir miydim

sen değil sevebilmek güzeldi gözlerin değil çimenler görmek değil anlamak değil düşünmek güzeldi

bak yine bir filmin içinden geçiyoruz Serap sen olsan da olmasan da bir filmin içinden geçiyoruz başım dayalı duvara sevdiğim ağacı gören küçük bir balkonda gözlerim kapalı zihnim açık

bir bedeli var açıp girdiğin her kapının bir bedeli önce güzeldir gezmesi yeni girdiğin evi duvarlarındaki çerçeveler rengarenk söylediği cümleler

keşke bilsem sessiz sevmeyi benim içimde hep büyük harfler var keşke bilsem özgür uçmayı benim içimde hep kök salmak isteyen bir ağaç var

insan diyorlar Recai 100'ünü bile görebilirmiş yahu ne gerek var ki bak ben yarısını bile görmedim vallahi billahi yetti

ağaç değil bir ağacın köküyüm ben kıvrım kıvrım sarmaya bayılır toprağını ağaç değil bir ağacın bağıyım ben ne kadar çok o kadar iyi ne kadar uzak o kadar güçlü